Bulimia jest bardzo groźnym zaburzeniem, którego absolutnie nie powinno się ignorować. Dotyka ona wielu osób, niestety znacznie więcej niż mogłoby się wydawać. Nieleczona może trwale uszkodzić organizm, a w skrajnych przypadkach doprowadzić nawet do śmierci. Odpowiedzią na potrzeby osób zmagających się z bulimia jest przede wszystkim pomoc wyspecjalizowanego psychologa, nieodzowne jest jednak także wsparcie bliskich. Jak rozpoznać bulimię i gdzie szukać pomocy?
Bulimia – jednostka chorobowa
Bulimia (z łac. bulimia nervosa) od 1987 roku oficjalnie została uznana za jednostkę chorobową. Choroba ta przebiega nietypowo, jednak zawsze opiera się na tych samych schematach. Chory zmaga się z nawracającymi epizodami niepohamowanego głodu, po czym nękany poczuciem winy, prowokuje wymioty lub wspiera się środkami przeczyszczającymi bądź moczopędnymi, zaś w ostatnim etapie narzuca sobie restrykcyjną dietę, intensywnie kontroluje ilości przyjmowanych pokarmów a nawet odmawiania jedzenia. Na bulimię częściej cierpią kobiety, jej nasilenie widoczne jest szczególnie w grupie wiekowej 19–20 lat. Zdarza się, że choroba dotyka osoby mocno dbające o swój wygląd oraz obsesyjnie uprawiające sporty. Często związana jest z ciężkimi przeżyciami, bywa też powieleniem rodzinnych zaburzeń odżywiania lub problemów z otyłością. Bulimia nie dotyka jednak tylko ciała, chorobie towarzyszy wiele emocji, w tym wstyd, poczucie winy, nieumiejętność poradzenia sobie z innymi problemami, wewnętrzna potrzeba kontroli jakiegoś aspektu swojego życia czy niska samoocena przeplatana z poczuciem chwilowej ulgi. Ta mieszanka niekontrolowanych emocji odbija swoje piętno także na psychice chorego. Zaburzenia psychiczne towarzyszące bulimii to m.in. depresja czy stany lękowe.
Jak rozpoznać bulimię?
Rozpoznanie bulimii nie jest łatwe, ponieważ chory powodowany wstydem najczęściej ukrywa ją przed bliskimi. Bulimicy wbrew pozorom nie muszą być posiadaczami szczupłej sylwetki. Silne wahania w ilościach przyjmowanych pokarmów sprawiają, że bardzo często, wbrew swoim oczekiwaniom, utrzymują stabilną wagę. Jakie więc objawy powinny budzić niepokój?
- kompulsywne objadanie się,
- prowokowanie wymiotów po posiłkach,
- utrzymanie stałej wagi,
- „wilczy apetyt”,
- silne skupienie uwagi na swoim wyglądzie oraz wadze,
- towarzyszące zaburzenia psychiczne (depresja, stany lękowe, niskie poczucie własnej wartości, myśli samobójcze).
Konsekwencje
Chociaż bulimia niekoniecznie wiąże się z utratą wagi u chorego, nadmierne przyjmowanie pokarmów, prowokowanie wymiotów oraz wdrażanie destabilizującej diety ma destrukcyjny wpływ na jego zdrowie oraz wygląd zewnętrzny. Jej skutki poważnie wpływają na zdrowie, mogą prowadzić także do śmierci. Najczęstszymi skutkami bulimii są m.in.:
- odwodnienie, zaburzenia elektrolitowe prowadzące np. do zaburzeń rytmu serca,
- zaburzenia cykli miesiączkowych mogące prowadzić do problemów z zajściem w ciążę (nawet trwałych),
- rozregulowanie pracy układu pokarmowego i wydalniczego, zaparcia i biegunki,
- wiotkość żołądka, zapalenie trzustki, nadżerki gardła, powiększenie ślinianek, wrzody,
- podrażnienia gardła, przełyku,
- ubytki w zębach, ścieranie szkliwa,
- uszkodzenia skóry dłoni (ze względu na prowokowanie wymiotów),
- uszkodzenia o podłożu neurologicznym,
- odczuwanie duszności,
- uzależnienie od alkoholu, narkotyków lub leków,
- stany depresyjne.
Warto podkreślić, że konsekwencje choroby odczuwa nie tylko dotknięta nią osoba, ale również jej najbliżsi.
Skorzystaj z pomocy
Niewielu chorych na bulimię samodzielnie wygrywa walkę z chorobą. Znalezienie profesjonalnej pomocy jest konieczne, aby choroba nie zasiała spustoszenia w organizmie i psychice chorego.
Psychoterapia w Wołominie, ukierunkowana na osoby zmagające się z bulimią, może przynieść bardzo dobre efekty. Leczenie jest długofalowe, a terapia najczęściej prowadzona jest w nurcie poznawczo–behawioralnym. Podczas wywiadu, dzięki właściwie sformułowanym pytaniom, wyspecjalizowany w leczeniu zaburzeń odżywiania psycholog znajdzie podłoże problemu, dzięki czemu w następnych krokach wspólnie z pacjentem będzie pracował nad jego rozwiązaniem.
Chory uczy się rozpoznawać oraz kontrolować swoje ataki, uczy się także na nowo postrzegać siebie, swój organizm oraz odnaleźć się w społeczeństwie. W czasie terapii bardzo istotna jest gotowość bliskich do pomocy, ich wsparcie bywa nieocenione w prowadzeniu terapii.
