Insulinooporność jest stanem obniżonej wrażliwości organizmu na działanie insuliny produkowanej przez trzustkę. Co wpływa na jej rozwój? Do pojawienia się insulinooporności mogą przyczynić się czynniki środowiskowe, genetyczne, jak i schorzenia współistniejące. Sprawdź, co konkretnie może doprowadzić do jej wystąpienia. Poznaj objawy, metody diagnozowania i leczenia insulinooporności!
Poznaj objawy insulinooporności – nadmierne łaknienie, senność, zmęczenie
Jednym z częstych objawów obniżonej wrażliwości organizmu na działanie insuliny jest senność (zwłaszcza po spożyciu posiłku węglowodanowego) i nadmierny apetyt. Do innych możliwych objawów insulinooporności zalicza się m.in.:
- zmęczenie,
- nadpotliwość,
- stany depresyjne,
- problemy z koncentracją,
- niemożność schudnięcia,
- podwyższony poziom cukru i trójglicerydów,
- problemy skórne (rogowacenie ciemne skóry).
Jakie są czynniki ryzyka rozwoju insulinooporności?
Głównym czynnikiem ryzyka insulinooporności jest niezdrowy tryb życia (m.in. brak aktywności fizycznej na co dzień, niedobór snu, nadmiar tłuszczów i węglowodanów w diecie). Warto wspomnieć również o wpływie przewlekłego stresu, używek, zaburzeń lipidowych i deficytu witaminy D. Ponadto w grupie wysokiego ryzyka rozwoju insulinooporności są osoby dotknięte nadwagą i otyłością brzuszną (tzw. brzuch insulinowy).
Brzuch insulinowy to miejscowy depozyt tkanki tłuszczowej, zlokalizowany – jak sama nazwa wskazuje – w obrębie brzucha. Jak go rozpoznać? Posiłkując się różnymi wskaźnikami. Możemy mówić o brzuchu insulinowym np. w sytuacji, gdy jego obwód wynosi powyżej 80 cm u kobiet i powyżej 94 cm u mężczyzn. Innym wyznacznikiem jest wskaźnik WHR (Waist to Hip Ratio), który określa stosunek obwodu talii do obwodu bioder. O brzuchu insulinowym mówimy wtedy, gdy wartość WHR wynosi ≥ 0,85 u kobiet i ≥ 1,0 u mężczyzn. Jeśli masz problem z nadmiarem tkanki tłuszczowej w okolicach brzucha, koniecznie zadbaj o jej redukcję. Stan ten może bowiem prowadzić do rozwoju insulinooporności.
Ważnym czynnikiem rozwoju oporności na insulinę są też predyspozycje genetyczne. Ponadto zaburzenie to często współwystępuje z innymi chorobami, np.:
- nadczynnością tarczycy,
- zespołem Cushinga,
- pierwotną nadczynnością przytarczyc.
Diagnostyka i leczenie insulinooporności
W celu potwierdzenia insulinooporności pomocne mogą być badania profilu lipidowego: stężenie HDL, LDL, triglicerydów, całkowitego cholesterolu oraz badania glukozy. W ramach diagnostyki lekarz może zlecić też wykonanie badania na Hs-CRP i testu tolerancji insuliny. Jak spowolnić postęp insulinooporności? Jednym z elementów leczenia jest dietoterapia. Należy spożywać zbilansowane posiłki o niskim indeksie glikemicznym. Aby nie prowokować dużych wyrzutów insuliny, powinno się wyeliminować z codziennego jadłospisu cukier. Ponadto niewskazane jest:
- pszenne białe pieczywo,
- tłuste mięso,
- wędliny,
- słodycze,
- żywność typu fast-food,
- słodzone soki,
- słodzone napoje gazowane.
Należy spożywać nieprzetworzone i pełnowartościowe pokarmy. Przy leczeniu tego typu zaburzeń metabolicznych istotna jest również higiena snu, redukcja stresu oraz unormowanie masy ciała (w przypadku nadwagi bądź otyłości). Innym zaleceniem dotyczącym leczenia insulinooporności jest regularna aktywność fizyczna. Warto wspomnieć, że insulinooporność może doprowadzić do rozwoju cukrzycy typu 2. Odpowiednia terapia w przypadku insulinooporności może więc zmniejszyć ryzyko zachorowania na chorobę cukrzycową.
Źródła:
https://ncez.pzh.gov.pl/choroba-a-dieta/cukrzyca-typu-2-zalecenia-i-jadlospis-2/
